یه سوال؟!
مگه امام حسین (ع) در گودال به شهادت نرسیدن، پس باید محل دفن حضرت هم همون گودال باشه. اونایی که رفتن کربلا میدونن بین محل گودال و ضریح مطهرفاصله هست. چرا؟
تو کربلا یه عده اومدن گفتند نه، بر این پیکر باید اسب تاخته شه. این باید رو کی تعیین کرده بود؟ (نقش یهود در حادثه کربلا)
تو گودال نمی شد اسب تاخت. پیکر مطهر رو از گودال بیرون کشیدند بردند یه محل صاف و هموار و ده اسب که بهشون نعل زده بودند بر این پیکر تاختند و این چهل نعل اسب به عنوان تبرک از پای اسب هاجدا میشه.
بعدها که در دوره قاعونی بغداد میشه مرکز یهودیان، نواده های همین اشقیا این نعل اسب ها رو با افتخار درخونه هاشون می زدند که ما از هموناییم. اینا بعدها کوچ کردند به شبه جزیره ایبری در اسپانیا و همین سنت رو هم باخودشون بردند و نعل اسب رو کردند نمادخوش شانسی.
حالا یه عده از مردم خودمونم نا اگاهانه نعل اسب رو به عنوان نماد خوش شانسی استفاده می کنن!
آیت الله جوادی آملی:
تبرک جستن به نعل اسب از موهومات بعد از حادثه کربلاست. به این جهت که این اسب ها نعوذ بالله بر آدم های خارج از دین تاختند پس با ارزش می باشند. چنانچه برخی فرق اسلامی دهه اول ماه محرم را جشن می گیرند و متاسفانه فرهنگ ناشایست نعل اسب به میان مردم ما هم رواج یافته.
ابو ریحان بیرونی:
ستم هایی که بر حسین بن علی (ع) کردند در هیچ ملتی با بدترین افراد نکردند. او را با شمشیر و نیزه و سنگ باران از پای در آوردند و سپس اسب بر بدنش تاختند.
بعضی از این اسب ها به مصر رسید. بعضی مردم این نعل اسب ها را کندند و برای تبرک بر در خانه های خود نصب کردند و این عمل در میان مردم مصر سنتی شد که بعد از آن هر کسی بالای در خانه خود نعل اسب نصب می کرد.
در تاریخ آمده: یزید (علیه لعنه) در عصر عاشورا بعد از به شهادت رساندن امام حسین (ع) و یارانش دستور داد اسب ها (که نعل تازه شده بودند) را بر بدن شهدای کربلا تازاندند.
یزیدیان این روز را روز برکت و پیروزی نام نهادند که در زیارت عاشورا هم به آن اشاره می شود (یوم تبرکت بهی بن امیه و) و برای افتخار بر این پیروزی (قتل خاندان مطهر پیامبر) و رواج تفکر شیطانی خود نعل اسب های خود را کندند و در سراسر شهرها و کشورها گرداندند. شهر به شهر و کشور به کشور به نشانه پیروزی.
در شامات در عراق در قسطنطنیه در روم در ایران و در سراسر جهان مدرن 1400 سال قبل ...
و این شد سبب آنکه در سرتاسر جهان از 1400 سال پیش تاکنون نعل اسب را نشانه ی برکت و شانس و پیروزی می دانند.
این خرافه به اروپا هم رسید شاید این اعتقاد از اسپانیا به اروپا رسیده (اندلس قدیم) به اندلسی ها هم از امویان این اعتقاد رسید هامویان به عنوان تبرک نعل اسب نگه می داشتن اما اروپایی ها چون معنی تبرک رونمی دونستن میگفتن شانس میاره.
حالا امویان این اعتقاد و از کجا آورده بودن؟
تو عاشورا بعد این که 10 تا اسب روی پیکر امام حسین (ع) تاختتند 40 تا نعل اسب ها رو به عنوان تبرک در آوردن و بین خودشون تقسیم کردن. این نعل ها رو از خونه هاشون آویزون می کردن و بعد از مدتی به عنوان یک وسیله با ارزش به هم می فروختند، تا اینکه تقلبی این نعل ها هم اومد و کم کم آویزون بودن یه نعل تو خونه ها یه رسم شد.
التماس دعای فرج
