تاجری همراه با غلامش برای سفر تجاری به کشتی سوار شدند.
وقتی کشتی به وسط دریا رسید و در اثر موج دریا به تکان خوردن افتاد. غلام دریا ندیده شیون و بی قراری کرد و هر چه به او گفتند کشتی امن است و جای ترس و نگرانی نیست، اثر نکرد.
حکیمی که در کشتی بود، به بازرگان گفت: اجازه بده تا او را آرام کنم. تاجر هم موافقت کرد.
حکیم دستور داد دست و پای غلام را بگیرند و او را به دریا بیاندازند. مقداری که غلام در آب دریا بالا و پایین رفت، حکیم دستور داد او را گرفتند و به کشتی آوردند.
غلام وقتی به کشتی بازگشت، قدر کشتی را فهمید و آرام و راضی در گوشه ای ساکت نشست.
اهل بیت علیهم السلام کشتی های الهی اند و در دریای متلاطم دنیا مایه ی نجات ما می باشند.
کُلُنا سُفُنُ النَجاة : همه ی ما اهل بیت کشتی های نجاتیم.
اگر قدر این نعمت را ندانیم، خدای حکیم ما را از کشتی تسلیم و رضای اهل بیت علیهم السلام به دریای ابتلائات دنیوی می اندازد و وقتی طعم تلخ غوطه ور شدن در دنیا و جدایی از اهل بیت علیهم السلام را چشیدیم، دوباره ما را به این کشتی نجات باز می‌گرداند.
آن وقت قدر نعمت محبت و ولایت اهل بیت علیهم السلام را خواهیم دانست و دیگر تکان های ناشی از امواج ابتلائات دنیوی ما را بی قرار و ناآرام نمی کند.
حاج اسماعیل دولابی، مصباح الهدی، 53
