یکی از مسائلی که به اشتباه از تفاسیر قرآن کریم مفهومی را برداشت کردهایم، مسئله سجده بر آدم است که در سورههای مختلف قرآن مانند سورههای اعراف، حجر، کهف و طه آمده و برداشت ما از این آیات آن است که ملائکه بنابر امر خدای متعال به آدم سجده کردند ولی ابلیس چنین کاری انجام نداد و از درگاه الهی اخراج شد.
مفهوم سجده بر آدم با مفهوماتی که از دیگر آیات قرآن کریم به دست میآید همخوانی ندارد، چرا که خداوند در آیات قرآن سجده بر غیر خود را شرک میداند، که مانند آنرا در سوره جن آیه 18 میتوان مشاهده کرد، لذا در اینجا این سؤال مطرح میشود، چرا خداوندی که امر میکند به غیر او سجده نکنیم و این مسئله برای انس و جن عمومیتی دارد، حرف خود را در آیههایی که بیان کردیم نقض میکند؟