به طور کلی ما وقتى به نماز علاقه مند می شویم که نخواهیم فقط وقت نماز بنده خدا باشیم و در سایر اوقات برده هوا و هوس و دنیا، اگر در اوقات دیگر شبانه روز هم در ارتباط با خدا بودیم و در فضاى عبودیت خدا نفس کشیدیم و گام برداشتیم، با اشتیاق و علاقه نماز خود را اقامه خواهیم نمود. با این حال موارد دیگری نیز در علاقه مندى انسان به نماز موثر است که به طور اختصار ذکر می نمائیم:
شناخت و توجه کافى نسبت به معبود و این که در نماز با چه کسى سخن می گوییم
شناخت نسبت به اسرار و اهمیت نماز که توجه به هرکدام از آنها، به عمل انسان معنا و روح می بخشد و او را به نماز و عبادت علاقه مند می کند
دقت در آثار و برکات دنیوی و اخروی نماز
حتى الامکان نماز را به جماعت یا در مساجد خواندن
حتى الامکان ذهن و قلب را از تعلقات دنیا ونفس بیرون آوردن
با قاطعیت تمام توجّه خود را به سوى پروردگار معطوف کردن
مطالعه در نحوه و کیفیت عبادات ائمه (ع)
حضور قلب داشتن در نماز
مطالعه سیره و رفتار اولیای الهی و عارفان که می تواند تاثیر زیادی بر انسان دارد و او را برای برپایی نماز عاشقانه و پر نشاط تشویق می کند
توکل بر خدا واستعانت از خود نماز برای رفع کسالت و بی علاقگی بسیار مفید است، همان گونه که خداوند فرموده است «اسْتَعینُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ»
علاوه بر آن معاشرت و دوستى با انسان‌هاى مقیّد به نماز و در صورت امکان، کم کردن و حتى قطع رابطه با انسان هایى که نماز نمى خوانند، در اشتیاق انسان به عبادت خدا بسیار مفید و مؤثر است.
