در پاسخ این سوال در استفتائات مقام معظم رهبری چنین آمده است:
«پول گرفتن برای اصل نماز جایز نیست ولی باید توجه داشته باشید که معمولا این پول برای مقدمات آن از قبیل کرایه ماشین یا پول بنزین و امثال ذلک می باشد لذا اشکال ندارد «اجوبه الاستفتائات، س 568» کسی برای خواندن نماز پول دریافت نمی‌ کند و گرفتن چنین پولی شرعا جایز نیست و حرام است.

اما گاهی برای برپایی نماز جماعت هزینه هایی مثل؛ هزینه رفت و آمد؛ کرایه ماشین و ... پرداخت می‌شود که این نیز به صورت کلی برای تمام ائمه جماعات نیست. اکثر ائمه جماعات چیزی از مردم دریافت نمی‌کنند. ائمه جماعات در ادارات و کارخانه ها و حسینیه ها و منازل شخصی کرایه رفت و آمد را نه از مردم بلکه از همان بانی یعنی اداره و شرکت و یا شخص بانی دریافت می‌کنند.

نکته دیگری که باید به آن توجه کرد این است که بالاخره عده ای از افراد در این راه هستند و بر خلاف تصور قالبی برخی اکثریت هیچ مبلغی از دولت دریافت نمی‌کنند و هزینه زندگی آنان با اندک شهریه ای که از طرف حوزه علمیه و مراجع به آنان پرداخت می‌کنند اداره می‌گردد برای تداوم این راه بالأخره باید هزینه های زندگی تأمین بشود چه اینکه از ابتدای تشکیل حوزه های علمیه این حمایت مردم بوده که این حرکت مردمی را بارور و شکوفاتر ساخته است.

نکته دیگر اینکه گرفتن این وجوه اگر از نظر اخلاقی حتی برای هزینه های رفت و آمد سؤال برانگیز باشد ما باید به این مسئله توجه کنیم که اخلاق وظایف هر کسی را با نگاه به خود او مشخص می‌کند. مثلاً به انسان متمکن و دارا می‌گوید به مستمندان کمک کنید و به مستمندان می‌گوید تا جایی که می‌توانید دست به سوی کسی دراز نکنید، به کسی که قرض الحسنه داده می‌گوید چیزی زیادتر از قرضی که دادی دریافت نکن و به گیرنده می‌گوید چیزی روی قرضی که گرفتی بگذار و بعنوان هدیه بده، به جوانان می‌گوید به پیشکسوتان جامعه احترام بگذارید ولی به پیران می‌گوید توقع احترام و بلند شدن از کسی نداشته باشید بنابراین در این مورد نیز اخلاق به روحانی می‌گوید که هزینه های خود را از جای دیگر تأمین کن و برای اقامه نماز جماعت چیزی دریافت نکن. ولی در عین حال به مردم نیز می‌گوید که هزینه های رفت و آمد کسی را که از راهی دور برای اقامه نماز جماعت به اینجا می‌آید تأمین کنید. و ما نباید با تمسک به حکم اخلاقی درباره فرد دیگر مسئولیت را از گردن خود ساقط کنیم.

بنابراین اولاً برای نماز کسی وجهی دریافت نمی‌کند و اخذ چنین پولی حرام است. ثانیاً اکثر روحانیت چیزی حتی به عنوان هزینه های رفت و آمد نیز دریافت نمی‌کنند. مانند کسانی که در مساجد و حسینیه های عمومی نماز اقامه می‌کنند. ثالثاً در شرکت ها و ادارات و منازل اگر نماز جماعت برپاشده و امام جماعت چیزی دریافت می‌کند بابت هزینه رفت و آمد است نه خود نماز. رابعا هزینه روزمره زندگی روحانیانی که در ادارات و کارهای اجرایی دولتی اشتغال ندارند باید به گونه ای تأمین شود که این راه تداوم داشته باشد چه اینکه تا کنون مردم از این قشر حمایت کرده اند.

البته این مسئله را با هدیه ای که در ماه رمضان و یا محرم مردم از بین خود برای روحانی جمع آوری می‌کنند اشتباه نگیرید در این موارد مردم از خود چیزی را بعنوان هدیه به روحانی پرداخت می کنند.