اگر گذر سن انسان را از دوران نوزادی تا پیری نگاه کنیم، می بینیم که پیری خیلی شبیه نوزادی است! شباهتش، هم در نداشتن مو و دندان است و هم ناتوانی و وابستگی! ولی بعضی از پیرها هستند که از نشانه های پیری، فقط سنّ بالا دارند.
انسان های بسیار مسن زیادی در طول تاریخ وجود داشته اند که در میان پیامبران می توان به حضرت آدم، حضرت نوح، حضرت خضر و حضرت الیاس (علی نبینا و آله و علیهم السلام) اشاره کرد. در میان کسانی که عمر طولانی داشته اند، مولای غریب ما، حضرت حجّت بن الحسن ارواحنا له الفداء نیز هستند. کسی که تا امروز بیش از 1170 سال از عمر پُربرکتش می گذرد.
او «صاحب الزّمان» است؛ یعنی زمان نیز، مانند باقی مخلوقات در دست قدرت اوست. بنابراین مفهوم گذر زمان برای مولای زمان، تحقق پیدا نمی کند و امام، مافوق زمان است.
کسانی که ایشان را دیده اند، خبر از جوانی ایشان داده اند؛ چرا که گذشت زمان بر ایشان اثرگذار نیست. از امام رضا علیه السلام روایت است که می فرمایند: «علامتش (علامت حضرت مهدی) آن است که در سن، پیر و به صورت، جوان است؛ طوری که نظر کننده به آن حضرت، گمان برد که در سن چهل سالگی یا کمتر از آن است. از دیگر نشانه های آن حضرت آن است که با گذر شبها و روزها، پیری بر ایشان راه نیابد تا زمانی که اجل آن حضرت فرا برسد.» (1)
مگر می شود مولایی که بارزترین صفتش «حیّ؛ زنده» است، علائم پیری و مرگ در چهره داشته باشد؟ هر چه باشد، جوانی، بهار عمر است! مولای ما هم گل همیشه بهارند.
پی نوشت:
1. کمال الدین و اتمام النعمه، ص 652؛ به نقل از نهاوندی، علی اکبر، العبقری الحسان، ج 7، ص 340 – 341.
