قرآن در قیامت از چه کسانی شکایت می کند؟

گاهی آنقدر این قرائت ها و استفاده هایمان از این کتاب الهی به مراسم عزاداری و ختم خلاصه شده که خیلی از جوان های امروزی تا وارد یک سایت یا وبلاگ و یا مغازه ای می شوند که صدای قرآن از آنها شنیده می شود و یا صدای هنزفری و یا آهنگ موبایل کسی طنین آیات قرآن می شود همه متعجبانه نگاه می کنند و اولین چیزی که به ذهنشان می آید مراسم عزاداری و خدایی ناکرده تهجد و عقب ماندگی است که این را می توان از نگاه هایشان کاملا متوجه شد ... 

آیا این همان قرآنی نیست که بارها دشمنان اسلام تلاش کردند نقطه ضعفی از آن بگیرند اما نه تنها موفق نشدند بلکه بر رسوایی خود افزودند؟ 
 
 
این همان قرآنی نیست که هنوز کسی را یارای هماوردی با آن نیست؟ که البته امروز خیلی ها سعی می کنند که نورش را خاموش کنند و آن را تحریف شده بخوانند اما نخواهند نتوانست چرا که این وعده ی خود خداوند است ..... 
 

درد دل ساده

 اگر فاجعه منا در دولت قبل حادث می شد شما چه واکنشی نشان می دادید؟

 

اگر رکود حاکم بر بازار مسکن و بیکاری چند میلیون نفری فعالان سیصد شغل مرتبط با آن در دولت قبل حادث می شد، شما چه واکنشی نشان می دادید؟

 

اگر دولت قبل از حذف آرم الله و احیاء شیر و خورشید می گفت شما چه واکنشی نشان می دادید؟

 

اگر معاون پارلمانی دولت قبل صحبت از الگوی حجاب و آزادی لبنان و ترکیه می کرد چه واکنشی نشان می دادید؟

 

اگر وزیر صنعت دولت قبل ۷۵ سال سن می داشت و هزار میلیارد تومان فریاد بر نمی آوردید که اسلام را بر باد دادند؟

 

چرا وقتی رییس جمهور در جمع نیروی انتظامی دستور اسلام را زیر پا گذاشت و امر به معروف و‌نهی از منکر واجب دینی را دچار شائبه کرد سکوت کردید؟

 

یه روز ...

یه روز یه ترک …

اسمش ستارخان بود. شجاع بود و نترس.
در دوران استبداد که نفس کشیدن هم جرم بود، با کمک دیگر مبارزان ترک، در برابر دیکتاتوری ایستاد، او برای مردم ایران، آزادی خواست و در این راه، زیست و مبارزه کرد و به تاریخ پیوست تا فرزندان این ملک، طعم آزادی و مردم سالاری و رهایی از استبداد را بچشند.

یه روز یه رشتی…

اسمش میرزا کوچک خان بود، میرزا کوچک خان جنگلی.
او می توانست از سبزی جنگل های شمال و از دریای آبی اش لذت ببرد و عمری را به خوشی و آرامش سپری کند، اما سرزمین و مردمانش را دوست داشت و برای همین در برابر ستم ایستاد، آنقدر که روزی سرش را از تنش جدا کردند.

یه روز یه اصفهانی…

اسمش حسین خرازی بود.
وقتی عراقی ها به کشورش حمله کردند، جانش را برداشت و با خودش برد دم توپ و گلوله و خمپاره. کارش شد دفاع از مردم سرزمینش، از ناموس و از دین مردمش. آنقدر جنگید و جنگید تا در یکی از روزها، خونش بر زمین ریخت و خودش به آسمان رفت.

یه روز …

ترک و رشتی و فارس و کرد و لر و اصفهانی و عرب و … !
تا اینکه یه عده رمز دوستی ما رو کشف کردند و به فکر شکستن قفل دوستی ما افتادند و از آن پس « یه روز یه … بود » را کردند جوک تا این ملت، به جای حماسه های اقوام این سرزمین که به عشق همدیگر، حتی جانشان را هم نثار کرده اند، به « جوک ها » و « طعنه ها » و « تمسخرها » سرگرم باشند و...

شبی در کنار امام زمان (عج)

ساعتی از نیمه شب گذشته بود. پژواک صدای جغدها در حیاط مدرسه می پیچید. طلبه جوان سر از کتاب بلند کرد و با سر انگشتان چشم هایش را مالید تا کمی از خستگی اش بکاهد.

میر علام از جایش بلند شد و گیوه هایش را پوشید، در ایوان ایستاد و نگاهش را به چیزی گره زد که سالها او را در آن حجره پاگیرش کرده بود. او رو به گنبد طلایی رنگ امیر المومنین(ع) ایستاد و در حالی که دستانش را روی سینه اش گذاشته بود، سلامی عرض کرد. اما آن شب حال دیگری داشت. وضویی گرفت و راهی حرم شد.

اقتصاد مقاومتی، اقدام و عمل

آخرین جمعه سال

آسمان غرق خیال است کجایی آقا؟

آخرین جمعه سال است کجایی آقا؟

یک نفر عاشق اگر بود زمین می فهمید!

عاشقی بی تو محال است کجایی آقا؟

اللهم عجل لولیک الفرج

آهنگر

آهنگری بود که پس از گذران جوانی پر شر و شور،تصمیم گرفت روحش را وقف خدا کند. سالها با علاقه کار کرد، اما با تمام پرهیزگاری، در زندگیش چیزی درست به نظر نمی آمد، حتی مشکلاتش مدام بیشتر می شد!
روزی دوستی به دیدنش آمده بود پس از اطلاع از وضعیت دشوارش به او گفت:
“واقعا عجیب است! درست بعد از اینکه تصمیم گرفتی مرد خدا ترسی بشوی، زندگیت بدتر شده. نمی خواهم ایمانت را تضعیف کنم اما با وجود تمام تلاشهایت در مسیر روحانی، هیچ چیز بهتر نشده!”

21 پند برای زندگی از امیر المومنین (ع)

امام علی(ع) به مالک اشتر فرمود: ای مالک! این سخنان را از من بخاطر بسپار و نگه دار:

1. هر که یقینش سست باشد، مردانگیش ناقص است.

2. هر که طمع را شعار کند، خود را  خفیف سازد.

3. هر که تنگدستی و بدحالی خود را افشا کند، تن به ذلت داده.

4. هر که راز خود فاش نماید، خویش را کوچک ساخته.

5. هر که زبان را بر خود مسلط سازد و نیندیشیده سخن گوید خود را به مهلکه انداخته.

6. آزمندی زیاد، قاتل شخصیت است.

7. هر که به چند جانب دل بندد (بخواهد با یک دست دو هندوانه بردارد) از همه جا بماند.

8. بخل ننگ است.

9. ترس کمبود است.

10. پارسایی سپر است.

11. نفس را از آلودگی گنه، نگه دار.

12. شکر، ثروت و سرمایه است.

13. صبر و استقامت در طوفان حوادث، شجاعت است.

14. ادب، جامه‌ای کهنه ناشدنی است.

15. مقام هرکس به اندازه خودش است.

16. تحقیق در موارد مشکوک احتیاط است.

17. فکر، آیینه روشن است.

18. صدقه دارویی شفابخش است.

19. کردار امروز مردم، فردای پیش روی آن‌هاست.

20. گشاده رویی، دام محبت است.

21. حس عبرت‌گیری، بیم دهنده خیرخواهی است.

منبع: تحف العقول عن آل الرسول، نوشته ابن شعبه حرانی، بخش روایاتی از امیرالمومنین علی بن ابی طالب.

در سوگ پاسپورت ایرانی

در آستانه سال سوم دولت به اصطلاح تدبیر و امید، جایگاه گذرنامه ایرانی با چند پله سقوط بعد از جیبوتی، آنگولا و میانمار، در رده 98 جهان قرار دارد. این درجه از اعتبار، پایین ترین رتبه برای پاسپورت ایرانی در ده سال گذشته است. در جدول ارزش گذاری پاسپورت های جهان، گذرنامه ایرانی با 37 امتیاز به صورت مشترک با کشورهای اریتره، اتیوپی، نپال و سودان در یک جایگاه قرار گرفته است.

مروری بر وعده  پوچ در سال 92‌:

در انتهای کار دولت دهم در سال 1392 در جدول ارزش گذاری پاسپورت کشورهای جهان، گذرنامه ایرانی در رتبه 86 جهان قرار داشت. در همین سال و در کوران رقابت انتخاباتی، آقای روحانی با وعده ای که هیچوقت عملی نشد، اعلام داشت : «قول می‌دهم احترام را به پاسپورت ایرانی برگردانم.»

 عملکرد دولت در احترام به پاسپورت ایرانی‌:

علیرغم شعار دولت یازدهم مبنی بر تعامل و آشتی با جهان، درسال اول دولت تدبیر و امید ! در ارزش گذاری به پاسپورت کشورها، رتبه گذرنامه ایرانی با 1 پله سقوط به رتبه 87 جهان تنزل پیدا کرد.

در سال دوم دولت آقای روحانی، مذاکرات هسته ای و هم نشینی با کدخدا هم نتوانست از سقوط ارزش پاسپورت ایرانی جلوگیری کند و گذرنامه ایرانی در جایگاه 98 قرار گرفت.

مروری بر اظهارات آقای روحانی در سال 92 : «‌ارزش پاسپورت، علامت نوع رابطه ما با دنیاست؛ اگر روابط ما با کشوری، قاره‌ای یا کل جهان صمیمی و بر مبنای احترام متقابل و منافع متقابل، روابط گرمی باشد، آنوقت شهروند ایرانی در آن کشور جایگاه دیگری پیدا می‌کند، در آن صورت چهره ایرانی را که می‌بینند، به عنوان چهره دوست نگاه می‌کنند و پاسپورت هم جایگاه خود را پیدا می‌کند.»

زنگ تفریح

- وهابیه لب دریا همش داد میزد آفرین. ازش می پرسن چه کار میکنی؟! میگه:پسرم 1 ساعته رفته زیر آب هنوز برنگشته. عجب نفسی داره ها …!!!

- سه داعشی هم اتاقی بودن. یک روز خبر آوردن که دوتاشون بالا و پایین می‌پرن و میگن: ما سیب‌زمینی هستیم و داریم تو روغن سرخ می شیم ولی سومی ساکت نشسته! رئیس تیمارستان هم طبق معمول رفت که این دیوونه رو مرخص کنه. ازش پرسید: تو چرا با دوستات نیستی؟! دیوونه سومیه هم میگه: آخه من کف ماهیتابه چسبیدم!

- بزرگترین مشغله فکری کودکان ایرانی اینه که: چرا داداش کایکو دستمال قدرتشو تو جیب خودش نمیذاشت!

- از یک معتاد می پرسن چطور شد که معتاد شدی؟ میگه با بچه ها قرار گذاشتیم روزهای تعطیل تفریحی بکشیم. یه هویی خوردیم به عید نوروز!