مقام شفاعت، موهبتی الهی است که خداوند تعالی به آنان که روحشان به جلوه قدسی مزین است عنایت می کند.
شفاعت؛ به معنای واسطه شدن برای انجام کاری است، مثل واسطه شدن در آمرزش گناهان در نزد خداوند تعالی. طبق اعتقادات اسلامی خداوند تعالی برای پیامبران، اوصیای الهی، شهدا و مقربان درگاه خود این حق را قرار داده، تا آنها در پیشگاه خداوند وساطت و شفاعت نمایند.
اعتقاد به این اصل، زمینه ساز اصلاح و امید به بخشیدن گناهان از سوی خدای تعالی است. نه این که مشوقی برای انجام گناهان بوده، تا انسانها را در انجام گناهان جسورتر کند. پس اگر خداوند سبحان به افرادی مقام و حق شفاعت را اعطا نموده، این امر بیانگر شایستگی و مقام والای آنهاست که به ما نشان می دهد، پذیرش شفاعتِ آنها، نوعی تکریم و تعظیم آنها محسوب می شود.
از جمله کسانی که در روایات به شفیعه بودنش تصریح شده، حضرت فاطمه معصومه(س) است. و در میان بانوان از خاندان رسالت و طهارت، حضرت فاطمه زهرا(س) و حضرت فاطمه معصومه(س) از شفاعت گسترده ای برخوردارند. دایره شفاعت افراد به تناسب عظمت روحی و گستردگی مسؤولیت آنهاست. نتیجه اینکه شفاعت حضرت معصومه(س) برای همه شیعیان و در مراتب بهشت حتمی است. و این امر از عظمت روحی و میزان تقرب و آبرو و شأن او نزد خدا و رسول خدا(ص) حکایت دارد.
در شفاعت حضرت معصومه(س) همین بس که امام معصوم (ع) به آن اشاره فرموده اند:
1 امام صادق(ع) فرمودند: با شفاعت او همه شیعیان ما وارد بهشت می شوند(مستدرک الوسایل ج 10 ، ص 206 )
