ماه رمضان ماه فراهم کردن توشه راه برای یک سال تمام است.خوشا بحال کسانیکه این توشه را تا آخر سال برای خود حفظ کنند و خود را به رمضان سال آینده به سلامت و عافیت معنوی برسانند.
رمضان ماه توبه است ، ماه انابه است.توبه یعنی بازگشت از یک راه غلط ، از یک فکر غلط.انابه یعنی رجوع الی الله ، بازگشت بسمت خدا.ما غالبا از خطاهای خودمان غافلیم؛قدم اول توبه و انابه این است که بفهمیم گناهمان کجاست ، ببینیم کجا اشتباه کردیم.
اگر همین آدمی که هیچ گناهی نمیکند ، وقتی که میان مردم راه میرود ، بگوید:بیچاره مردم ، همه مشغول گناهند ، ولی ما الحمدلله خودمان را نگهداشتیم و گناه نمیکنیم؛این خودش یک گناه و تزلزل و سقوط است و استغفار لازم دارد.
هیچ دعایی بی استجابت نیست.استجابت بمعنای این نیست که خواسته انسان حتما برآورده شود.استجاب ، توجه و التفات خداست؛ولو آن خواسته ای که داریم تحقق هم پیدا نکند؛اما همین یا الله شما بی گمان لبیکی به دنبال خواهد داشت.
قرآن کتابی معمولی نیست که آدم یکبار بخواند و یاد بگیرد ، بعد آن را ببیند ، آدم یکبار بخواند و یاد بگیرد ، بعد آن را ببندد؛ نه ، مثل آب آشامیدنی ، حیات بخش است ، همیشه موردنیاز است ، تاثیر آن تدریجی است ، هدایت آن نهایت ندارد.
ما احتیاج داریم به اینکه از این ساعات و شبهای پر برکت حداکثر بهره را ببریم؛اگر از این فرصتها استفاده نکردیم ، در آن روزی که هر ساعت و دقیقه و هر حرکت و کلمه ما حسابی دارد ، این غفلت مایه حسرت خواهد شد.آنگاه دیگر کار از کار گذشته است.
حاجاقا غفاری
