سکوت در برابر احمق

داستان بوعلی و احمق

نقل است که شیخ الرئیس ابوعلی سینا وقتی از سفرش به جایی رسید اسب را بر درختی بست و کاه پیش او ریخت و سفره پیش خود نهاد تا چیزی بخورد . روستاییه خر سوار آنجا رسید. از خرش فرود آمد و خر خود را در پهلوی اسب ابوعلی سینا بست تا در خوردن کاه شریک او شود و خود رو به شیخ نهاد تا بر سفره نشیند.

شیخ گفت: خر را پهلوی اسب من مبند که همین دم لگد زند و پایش بشکند.
روستایی آن سخن نشنید با شیخ به نان خوردن مشغول گشت. ناگاه اسب لگدی زد.
روستایی گفت: اسب تو خر مرا لنگ کرد.
شیخ ساکت شد و خود را لال ظاهر نمود. روستایی او را کشان کشان نزد قاضی برد.
قاضی از حال سوال کرد. شیخ هم چنان خاموش بود.
قاضی به روستایی گفت: این مرد لال است ...؟
روستایی گفت: این لال نیست بلکه خود را لال ظاهر ساخته تا اینکه تاوان خر مرا ندهد. پیش از این با من سخن گفته.
قاضی پرسید: با تو سخن گفت...؟
او جواب داد که: گفت خر را پهلوی اسب من نبند که لگد بزند و پایش بشکند...

 قاضی خندید و بر دانش شیخ آفرین گفت.

امام علی علیه السلام :
السُّکُوتُ عَلَى الْأَحْمَقِ أَفْضَلُ جَوَابِه‏
سکوت در برابر احمق بهتر از جواب دادن به اوست

تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص 77 ، ح 1256