شبهه: عمل امام حسین از آن جهت اهمیت دارد که در برابر یک دستگاه فاسد و ستمکار و سختگیر، کوتاه نیامد، معامله نکرد و حتی همه چیزش را فدا کرد.
این سیل اشک، انحراف از اندیشه و راه حسین است. دکاندارانی که سیل اشک راه انداختند، آرمان آزادگی حسین را زیر ناله ها و سیل اشک ها دفن کرده اند.
حادثه کربلا و شخصیت امام حسبن می تواند یک الگوی تاریخی برای "آزادگی"، "ستم ستیزی" و "فداکاری در راه آرمانهای درست" باشد؛ همین!
آنچه از سیاه پوشی و روضه خوانی و مرثیه و روضه خوانی و زنجیر زنی و سینه زنی و طبل و دهل و .... به کار گرفته می شود، کارهایی بیهوده اند که نه در طول تاریخ، هیچ سود و نتیجه ای در بر داشته است و نه امروز و آینده، نتیجه و سودی خواهد داد؛ فقط دکان دکانداران را رونق می بخشد و فکر را می کشد، شخصبت انیانی را به لجن می کشد.
پاسخ به شبهه:
محافل و مجالس عزاداری حسین احیای اندیشۀ اهل بیت و یاد کرد فرهنگ آنان است. بزرگداشت ارزشهای آنها و ترویج فکر و راه آنهاست. ما با این سئوال مواجه هستیم که چرا ائمه دین دستور دادند که عزای امام حسین(ع) همیشه اقامه شود و در نتیجه ما وقتها و عمرها و پولها و نیروها و انرژیها هر سال در دو ماه محرم و صفر و بلکه در غیر این دو ماه صرف کنیم؟... دوستان نادان گفته اند کشته شد که گناهان امت بخشیده شود. جنبه آسمانی و خیالی به قضیه دادند، آن را گفتند که نصاری دربارۀ مسیح گفته بودند. اما در واقع حقیقت همان است که خود امام حسین(ع) فرمود... باید گفت تکالیف شرعی بدون حکمت نیست. منظور این نبوده که همدردی و تسلیتی باشد برای خاندان پیغمبر، به قول روضه خوانها زهرا را خوشحال بکنیم. خیال می کنیم هر اندازه ما گریه بکنیم، تسلی خاطر بیشتری برای حضرت رسول و حضرت زهرا هست. چقدر در این صورت ما حضرت رسول و حضرت زهرا و حضرت امیر را که همیشه آرزوی شهادت می کشیدند و فخر خود می دانستند کوچک کردیم و خیال می کنیم هنوز بعد از هزار و چهارصد سال در حال جزع و فزع می باشند، بلکه مقصود اینست که داستان کربلا به صورت یک مکتب تعلیمی و تربیتی همیشه زنده بماند.»
دامام صادق در جمله ای به فضیل بن یسار می فرماید: «اتجلسون و تتحدثون؟ قال نعم. فقال(ع): اما انی احب تلک المجالس فأحیوا امرنا، فان من جلس مجلساً یحیی فیه امرنا لم یمت قلبه یوم یموت القلوب»[14]
آیا شما در این مجالس مرثیه سرائی می نشینید و حدیث می کنید؟ گفتم بلی. حضرت فرمود: بدانید که من البته این مجالس را دوست دارم. پس امر ما را زنده کنید، زیرا کسی که در این مجالس می نشیند [و فرهنگ و شعار و ارزشها] و امر ما را در آن زنده می کند، هرگز قلب او نخواهد مرد در روزی که قلبها می میرند.
