انسان وقتی پشت به نور می‎کند، خود را می‎بیند، آن هم بزرگتر از آنچه که هست، یعنی«خود بزرگ بین» می‎شود. همچنانکه اگر در شب تاریک، به جای اینکه رو به فانوس بایستد، پشت به فانوس ایستاد، خود و سایه خود را، آن هم بزرگتر از آنچه که هست می‎بیند. «خود بزرگ بینی»، به دلیل پشت کردن به نور است و خداوند نور آسمان‎ها و زمین است؛ «اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ».

هر گاه انسان به خداوند که نور آسمان‎ها و زمین است، پشت کند، خود را می‎بیند و هر چه دورتر شود سایه‎اش بزرگتر می‎شود و دچار «خود بزرگ بینی» می‎شود و هر گاه به سمت خداوند بایستد و حرکت کند، دیگر خود را نمی‎بیند.

 

آیت الله حائری