شرح شجاعت حضرت عباس (ع) و غیرت ایشان به ناموس و امام زمانش خویش بر هیچ کس پوشیده نبوده و نیست. صدها سال است که جوانان ما شرح شجاعت و غیرت آن حضرت را درمراسم و هیات های مذهبی مرور می کنند. بسیاری ازجوانان ما البته درکنارسوگواری، به فلسفه عاشورا و پیام های حضرت عباس (ع) که در جریان این قیام نهفته است تفکر و اندیشه می کنند و حتی سعی بر همراه شدن و منطبق نمودن مسیر زندگی اجتماعی و شخصی خود با مسیر و اندیشه والای آن حضرت دارند.
اما عده ای دیگر از جوانان چشم بر پیام زیبای حضرت عباس(ع) بسته اند؛ همان پیام که حضرت عباس( ع) به خاطر آن تا آخرین لحظه و تا آخرین قطره خون مبارزه کرد. غیرت ایشان به ناموس و زنان و دختران حاضر در خیمه ها آنقدر بود که دشمن جرات نزدیک شدن به اهل حرم را نداشت چرا که ازتبعات خشم عباس(ع)می هراسید.
اما این روزها برخی جوانان آنقدر با واژه و مفهومی به نام غیرت بیگانه شده اند که ناموس شان از تیر نگاه دیگران در امان نیست. برخی جوانان ما متاسفانه در جنگ نرم نیز خود را از قبل تسلیم دشمن کرده اند و خود را شکسته خورده می پندارند! جوانان ما دانسته یا ندانسته در دام دشمن افتاده اند تا نتیجه جنگ نرم را به او واگذار کنند!
آیا در راه اثبات غیرت خویش، سینه مان را در برابر هجوم دشمن سپر می کنیم یا اینکه دانسته و ندانسته برای دشمن و زیر پرچم دشمن سینه می زنیم؟!
آیا برای دفاع از ناموس مان، دو دست خویش را نثار می کنیم یا اینکه ناموس وکشورمان را در جنگ نرم وسخت، دو دستی تقدیم دشمن میکنیم؟!
در شرایطی که شبکه های ماهواره ای شبانه روز برای از بین بردن یک مفهوم به نام غیرت در جوانان ما تلاش می کنند جای تاسف است که عده ای از جوانان خود را تسلیم دشمن کرده اند.
و البته جای سوال دارد که: وقتی در جنگ نرم به همین سادگی تسلیم دشمن می شویم، چه امیدی هست که در جنگ سخت بتوانیم با الگوگیری از عباس (ع) تا آخرین لحظه، مردانه و با غیرت برای نجات جامعه وناموس مان تلاش کنیم؟
