ﺍﺳﻼﻡ ﺑﺎ ﻭﺿﻊ ﭼﻨﯿﻦ ﺣﮑﻤﻰ ﺟﻠﻮﻯ ﻣﻔﺎﺳﺪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﻰ (ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻰ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ) ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺫﯾﻞ ﺑﻪ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﻰ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻔﺎﺳﺪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ:
ﻫﻤﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﻭ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺩﺭﻭﻧﻰ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﺑﺎﻻ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮﺧﻰ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺭ ﺍﯾﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺳﺴﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺕ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺳﺴﺖ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻰﺩﻫﺪ. ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺴﯿﺮ ﺣﻖ ﺑﺎﺯ ﻣﻰ ﺩﺍﺭﺩ. ﺣﺪّ ﻭ ﺣﮑﻢ ﺷﺮﻋﻰ ﺍﺭﺗﺪﺍﺩ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﺑﺎﺯﺩﺍﺭﺩ.
ﺍﮔﺮ ﺍﺳﻼﻡ ﺟﻠﻮﻯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﮔﺮﻓﺖ، ﻧﻮﻋﻰ ﺟﻨﮓ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﻋﻠﯿﻪ ﺩﯾﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ. ﮐﻔﺎﺭ ﺑﺎ ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺕ ﺷﺪﯾﺪ ﻋﻠﯿﻪ ﺍﺳﻼﻡ، ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻟﺴﺮﺩ ﻣﻰﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺑﺎﻋﺚ ﺩﻟﺴﺮﺩ ﺷﺪﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩﻯ ﮐﻪ ﮔﺮﺍﯾﺶ ﺑﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ.
ﻣﻬﻢﺗﺮﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺍﺭﺗﺪﺍﺩ، ﭘﯿﺎﻣﺪﻫﺎﻯ ﺳﯿﺎﺳﻰ، ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﮐﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﻭ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﻭ ﻗﻮﺍﻧﯿﻦ ﺁﻥ ﭘﺎﯾﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﻯ ﻓﺮﺩﻯ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻰ ﻭ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻭ ﺍﺭﺯﺵﻫﺎﻯ ﺍﺧﻼﻗﻰ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺳﺖ، ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺧﺘﻼﻟﻰ ﺩﺭ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﻨﮓ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺁﮔﺎﻫﻰﻫﺎ، ﺩﺭ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ، ﺍﻟﺘﺰﺍﻡ ﺑﻪ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﻭ ﻗﻮﺍﻧﯿﻦ ﺩﯾﻨﻰ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺭﺍ ﺳﺴﺖ ﻣﻰﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﺭﮐﺎﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺟﺪّﻯ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻰﺩﻫﺪ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﻰ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﺮﺗﺪ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻣﻰﺷﻮﺩ، ﻧﯿﺮﻭﻯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﮐﻤّﻰ ﻭ ﮐﯿﻔﻰ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻰﺩﻫﺪ، ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺟﻬﺖ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﺭﯾﺰﻯ ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﻧﯿﺮﻭﻫﺎﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ، ﻏﯿﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﻓﻮﻕ ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺸﺨّﺺ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﮑﻢ ﺍﺭﺗﺪﺍﺩ، ﯾﮏ ﺣﮑﻢ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﺳﯿﺎﺳﻰ ﺍﺳﺖ، ﻫﻢﭼﻨﯿﻦ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﯾﺎﺕ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺣﮑﻢ ﺍﺭﺗﺪﺍﺩ ﺑﯿﺎﻥ ﺷﺪﻩ، ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﺩﯾﻦ ﺍﺳﻼﻡ ﺟﺎﺣﺪﺍﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﯾﻌﻨﻰ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﻪ ﺭﻏﻢ ﺣﻘﺎﻧﯿّﺖ ﺩﯾﻦ ﺍﺳﻼﻡ، ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻧﮕﯿﺰﻩﻫﺎﻯ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﺍﺯ ﺩﯾﻦ ﺍﺳﻼﻡ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁﻥ ﻣﻮﺿﻊﮔﯿﺮﻯ ﻧﻤﺎﯾﺪ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﻰ ﺩﯾﻦ ﺩﯾﮕﺮﻯ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﺍ (ﺁﻥ ﻫﻢ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﺮﺭّﺳﻰ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺣُﺐّ ﻭ ﺑُﻐﺾ ﻭ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺩﯾﮕﺮ ) ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻧﻤﺎﯾﺪ، ﺍﯾﻦ ﻋﻘﯿﺪﻩ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺍﺳﺖ، ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻮﺿﻊﮔﯿﺮﻯ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﺳﻼﻡ ﻭ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺁﻥ ﺩﺭﻧﯿﺎﯾﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ، ﺍﺭﺗﺪﺍﺩ ﺗﻀﺎﺩﻯ ﺑﺎ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻋﻘﯿﺪﻩ (ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺳﻼﻡ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ) ﻧﺪﺍﺭﺩ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻯ ﺣﻘﺎﻧﯿّﺖ ﻭ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﻫﺮ ﻋﻘﯿﺪﻩﺍﻯ ﻧﻤﻰﺑﺎﺷﺪ. ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺩﯼ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺩﺭ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻋﻘﯿﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺗﺒﯿﯿﻦ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﯾﻦ ﻗﺒﻠﯽ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺗﺤﺖ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﻭ ﻗﻮﺍﻧﯿﻦ ﺁﻥ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻩ، ﺩﺭ ﻣﺤﯿﻄﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻧﺸﺮ ﺍﯾﻦ ﻋﻘﯿﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ. ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺍﺳﺎﺱ ﺣﮑﻢ ﺍﺭﺗﺪﺍﺩ ﺍﻣﺮﯼ ﻋﻘﻼﻧﯽ ﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻫﻢ ﺿﺮﻭﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﮑﻢ ﺍﺭﺗﺪﺍﺩ ﺩﺭ ﺍﺩﯾﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﺩﯾﮕﺮ (ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﻭ ﯾﻬﻮﺩ ﻭ ﺯﺭﺗﺸﺘﯽ) ﻧﯿﺰ ﺑﯿﺎﻥ ﺷﺪﻩ، ﻃﺒﯿﻌﻰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺩﯾﻨﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﺍﺯ ﮐﯿﺎﻥ ﺧﻮﺩ، ﺭﺍﻫﮑﺎﺭﻫﺎﯾﻰ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻭﺣﺪﺕ ﭘﯿﺮﻭﺍﻥ ﺍﻧﺪﯾﺸﯿﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺣﻜﻢ ﻣﺮﺗﺪ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻲ ﻣﻮﺍﺭﺩِ ﺧﺎﺹ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﻫﺮ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﻭ ﺗﺸﮑﯿﮑﯽ ﺩﺭ ﺩﯾﻦ ﺍﺳﻼﻡ ﺍﺭﺗﺪﺍﺩ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻫﺮ ﻓﺮﺩﯼ ﺑﻪ ﺻﺮﻑ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺩﯾﻦ ﻭ ﺍﻋﻼﻥ ﺁﻥ، ﺧﻮﻧﺶ ﻣﺒﺎﺡ ﺷﺪﻩ، ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ؛ ﺑﻠﮑﻪ ﺣﻜﻢ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﺮﺗﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﺪ ﻣﻠﻲ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭ ﻗﺴﻢ ﻣﺮﺗﺪ ﻣﻠﯽ ﻭ ﻓﻄﺮﯼ (ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺯﺍﺩﻩﺍﻧﺪ) ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ، ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺮﺗﺪ ﻓﻄﺮﯼ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻓﻘﻬﺎ، ﺁﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺧﺎﺹ ﻭ ﺑﺎ ﺣﺼﻮﻝ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻣﺘﻌﺪﺩ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﻣﺮﮒ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺼﻮﺹ ﺩﯾﮕﺮ ﮔﺮﻭﻩ ﻫﺎ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻫﺎﯼ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.
