صهیون در زبان عبری به معنای کوه پر آفتاب و هم چنین نام کوهی در جنوب غربی بیت المقدس است. در اعتقاد یهودیان این کوه محل قلعه جبوسیت ها بود که توسط داوود نبی تسخیر شده و کاخ و مرکز فرماندهی او شد. به همین دلیل نام صهیون به نوعی سمبل و نشان سیاسی قوم یهود شمرده می شود.
صهیونیسم نیز نام جنبش ناسیونالیستی یهودی است که در پایان قرن نوزدهم شکل گرفت. بنیان گذار این جنبش یک روزنامه نگار اتریشی به نام تئودور هرتزل است. جنبش هرتزل با نوشتن کتاب «دولت یهود» نظریه خود را مبتنی بر لزوم ایجاد یک دولت ملی یهودی در فلسطین به جامعه یهودیان عرضه کرد. صهیونیسم به دینی و غیر‌دینی نیز تقسیم می‌شود. صهیونیسم دینی، اندیشه‌ای است که اعتقاد دارد بازگشت به سرزمین موعود، در زمانی‌که پروردگار مشخص کرده است و به شیوه‌ای که او تعیین می‌کند، انجام خواهد شد و این کار به دست بشر انجام پذیر نیست.
در مقابل، صهیونیسم غیر دینی و غیر یهودی با تکیه بر استدلال های تاریخی، سیاسی و علمی به اسکان یهودیان در فلسطین مشروعیت می‌بخشند. بعد از جنگ دوم جهانی که اختلافات مسلمین و یهودیان به اوج خود رسیده بود؛ دولت بریتانیا مساله فلسطین را به سازمان ملل واگذاشت و پیشنهاد کرد دو دولت عربی ویهودی در این سرزمین تشکیل شود و بیت المقدس به عنوان شهری بین المللی انتخاب گردد. سازمان ملل این پیشنهاد را پذیرفت و قطعنامه ای در تایید آن صادر کرد.
اعلام کشور اسرائیل به سرعت بعد از صدور قطعنامه سازمان ملل انجام گرفت.
(هزار و نهصد و چهل و هشت) و در پی آن اولین مرحله از جنگ های اعراب واسرائیل شروع شد. بعد از اعلام تشکیل دولت اسرائیل، بسیاری از مسلمانان بومی سرزمین فلسطین تحت فشار و تهدید، از سرزمین خود آواره شدند و تعداد این آوارگان تا کنون به حدود شش میلیون نفر می رسد. نکته قابل تامل اینجاست که از ابتدای این مصوبه، دولت اسرائیل بعنوان دولت رسمی و قانونی در سازمان ملل شناخته شد ولی به فلسطینیان که از قبل ساکن این کشور بودند؛ حق ناظر غیر عضو (مانند واتیکان) داده شد.
منابع:
دانشنامه رشد، موسسه مطالعات و پژوهش های سیاسی
