زیرا:
1. مُرده، روح ندارد تا از خود دفاع کند و شخصى هم که مورد غیبت قرار مى گیرد، حضور ندارد تا از خود دفاع کند.
2. غیبت، ریختن آبرو است و آبرو که رفت، قابل جبران نیست. همان گونه که گوشت مرده، اگر کنده شود، قابل جبران نیست. اگر مالى گم شود، قابل جبران است امّا آبرو که رفت، دیگر جبرانش سخت است و تفاوتى هم نمى کند که به قصد جدّى باشد یا از روى شوخى و مزاح.
زیرا در هر دو صورت، آبروى طرف مى ریزد.
غیبت کننده اگر توبه کند آخرین کسى است که وارد بهشت مى شود و اگر توبه نکند نخستین کسى است که وارد آتش مى گردد.
روز قیامت فردى را مى آورند و او را در پیشگاه خدا نگه مى دارند و کارنامه اش را به او مى دهند اما حسنات خود را در آن نمى بیند. عرض مى کند: الهى! این کارنامه من نیست. زیرا من در آن طاعات خود را نمى بینم!
به او گفته مى شود: پروردگار تو نه خطا مى کند و نه فراموش. عمل تو به سبب غیبت کردن از مردم بر باد رفت.
سپس مرد دیگرى را مى آورند و کارنامه اش را به او مى دهند. در آن طاعت بسیارى را مشاهده مى کند. عرض مى کند: این کارنامه من نیست. زیرا من این طاعات را بجا نیاورده ام!
گفته مى شود:
فلانى از تو غیبت کرد و من حسنات او را به تو دادم.
تفسیر نور
جامع الأخبار
