اِمام صادق ”عَلَیهِ السَّلام“
بعد از؛صلح با دشمنت، از او سخت «برحذر باش»؛ زیرا، گاه «دشمن»، خود را به تو، «نزدیک» مى کند، تا «غافلگیرت» سازد؛ پس، «دوراندیش»، و «محتاط» باش، و، «خوش بینى» به، «دشمن» را «متهم» کن.
الحَذَرَ کُلَّ الحَذَرِ
مِن مُقارَبَةِ عَدُوِّکَ فی طَلَبِ الصُّلحِ،
فَإِنَّ العَدُوَّ رُبَّما قارَبَ لِیَتَغَفَّلَ، فَخُذ بِالحَزمِ.
میزان الحکمة
ج۶،ص574...
از رسول خدا صلى الله علیه وآله نقل شده که فرموده:
دیشب مردى را در خواب دیدم که نزد من آمد و گفت: برخیز.
من برخاستم و دو نفر را دیدم که یکى ایستاده و میل هاى آهنین درگوشه دهان آنکه نشسته است فرو مىکند و آن قدر فشار مىدهد تا به میان دو شانهاش برسد و سپس بیرون آورده و در گوشه دیگر دهانش فرو مىکند و این گوشه را نیز مانند آن گوشه پاره مىکند.
از کسى که مرا حرکت داده بود، پرسیدم: چرا این را عذاب مىکنند؟
گفت: این مرد، دروغ گوست و تا روز قیامت، در قبر، این گونه شکنجه اش مىکنند
[ المحجة البیضاء، جلد 5، صفحه 241 ]
امام صادق (ع) در روایتی می فرماید: «هر کس مرگ عبدالله را برای من تضمین کند، من ظهور قائم را برای او ضمانت می کنم... . » (بحارالانوار/ ج 52 / ص 210)
آقای کورانی درباره این روایت و مسائل مشابه آن به تفصیل بحث کرده است، (عصر ظهور/ ص 292) اما تطبیق «عبدالله» در این روایت به ملک عبدالله، پادشاه عربستان، هر چند احتمال دارد. اما قطعی نیست، چه بسا صد سال دیگر پادشاهی از خاندان آل سعود به نام عبدالله در آن سرزمین به مسند قدرت بنشیند و منظور از این روایت، او باشد.
اندیشه مهدویت دچار آسیب هایی شده است. مسئله تطبیق یکی از این آسیب ها به شمار می رود که برخی با خواندن یا شنیدن چند روایت در علائم ظهور، آنها را بر افراد یا حوادثی خاص تطبیق می دهند. این گونه تطبیق ها پی آمد هایی نامطلوبی دارد که به آن اشاره می شود:
1 ـ تعیین وقت و استعجال (عجله کردن و صبر و تحمل نکردن)؛
2 ـ نومیدی و یاس بر اثر واقع نشدن ظهور؛
3 ـ به دلیل احتمال تحقق نیافتن تطبیق های مطرح شده، افرادی به اصل ظهور بی اعتقاد می شوند و یا در اصل روایات به شک می افتند.
روزی مردی فقیر،
با ظرفی پر از انگور،
نزد رسول الله آمد و به او هدیه داد،
رسول الله آن ظرف را گرفت و شروع کرد به خوردن انگور قرمز
و با خوردن هر دانه انگور تبسمی میکرد
و آن مرد از خوشحالی انگار بال در آورده و پرواز میکرد،
اصحاب رسول الله بنابه عادت منتظر این بودند که آنها را در خوردن شریک نماید
و رسول الله همه انگورها را خورد و به آنها تعارفی نکرد .
آن مرد فقیر با خوشحالی فراوان از آنجا رفت .
یکی از اصحاب پرسید:
یا رسول الله عادت بر این داشتید که ما را در خوردن شریک میکردید،
اما این بار به تنهائی انگورها را خوردید!!
رسول الله لبخندی زد و فرمود :
دیدید خوشحالی آن مرد وقتی انگورها را میخوردم؟
انگورها آنقدر تلخ بود،
که ترسیدم اگر یکی از شما در خوردن تلخی نشان دهد خوشحالی آن مرد به افسردگی مبدل شود .
امام رضا(علیه السلام) در کلامی شریف و البته طولانی از امام سجاد(علیه السلام) نقل می‌فرمایند: اگر دیدید کسی اهل نماز و روزه است ، گناه نمی‌کند و کارهای خوب هم انجام می‌دهد، عجله نکن ، گولش را نخور، ممکن است عُرضۀ گناه کردن نداشته باشد.
بعد می‌فرماید: اگر کسی عرضۀ گناه کردن داشت ، اما گناه نمی‌کرد، آرام باش ، فریب نخور ، ممکن است گناهی را ترک می‌کند ، اما مرتکب گناه دیگری می‌شود. زیرا شهوات مردم مختلف است ؛ یکی شهوت مال دارد ، اما شهوت جنسی ندارد ، یکی شهوت جنسی دارد، اما حرام نمی‌خورد.
سپس می‌فرماید : اگر کسی هیچ گناهی نکرد ، عجله نکن ، گولش را نخور ، ممکن است عقل درست و حسابی نداشته باشد.بعد می‌فرماید : اگر کسی عقل درست و حسابی هم داشت ، فریب نخور، ببین آیا هوای نفسش مسلط بر عقلش است ، یا عقلش مسلط بر هوای نفس است؟
حضرت در انتهای بحث مثال می‌زند و می‌فرماید: مانند کسی که حبّ‌مقام دارد ، یک دفعه‌ای با یک هوس و هوای حبّ‌مقام ، کلّ مراتب ایمانی قبلش را نابود می‌کند. حدیث عجیبی است. امام علیه‌السّلام در ادامه می‌فرماید وقتی به چنین آدمی می‌گویی: «إتَّقِ الله»؛ از خدا بترس ، ناراحت می‌شود.«اَخَذَتهُ العِزَّة» ؛ به غرورش برمی‌خورد ، می‌گوید «به من می‌گویی با تقوا باشم؟ تا حالا کسی از من گناه ندیده.» بعد امام(علیه السلام) می‌فرماید : اینها دیگر آدم هم نمی‌شوند و دچار لعن خداوند می‌شوند.( وسائل الشیعه، ج 8، ص 317)
کلیپ سخنرانی حاج علیرضا پناهیان
شرح حدیث مذکور
تقاضا می کنم حتما حتما مشاهده کنید.
بکر بن صالح گوید: به حضرت کاظم (علیه السلام) نوشتم : من پنج سال است که از بچه دار شدن خوددارى کرده ام که همسرم فرزند نمى خواهد و مى گوید به واسطه فقر ، تربیت فرزند مشکل است؟
امام جواب نوشت : بچه دار شو که خداوند روزیش دهد.
(اطْلُبِ الْوَلَدَ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یَرْزُقُهُمْ)
[کافی جلد 6 صفحه 3]
" وَ لا تَقْتُلُوا أَوْلادَکُمْ خَشْیَةَ إِمْلاقٍ نَحْنُ نَرْزُقُهُمْ وَ إِیَّاکُمْ ..." 31 اسراء
فرزندانتان را از ترس فقر، نکشید! ما آنها و شما را روزى مى دهیم ...
علت این که جائز نیست نام مبارک امام زمان(ع) را بر زبان جاری کنیم چیست؟
در اصول کافی روایاتی آمده که از بردن نام حضرت و مشخص کردن مکان ایشان نهی کرده است.
امام هادی(ع) فرمود:
“با جانشین فرزندم حسن، چگونه خواهید بود؟ شما او را نخواهید دید و نام بردن او جائز نیست.
پرسیدند : پس چگونه از او یاد کنیم؟ حضرت فرمود: بگویید: "حجّت آل محمد(صلی الله علیه و آله) ".
ابوعبدالله صالحی می گوید:
دوستان ما بعد از شهادت امام عسکری(ع) از من درخواست کردن از اسم و مکان حضرت سؤال کنم.
جواب آمد: اگر آنان را بر اسم او راهنمایی کنی، آن را پخش می کنند و اگر مکان او را معیّن کنی، دشمنان رابه آن جا راهنمایی می کنند.
فدک ملک شخصی امّ‌ابیها(س)
همین‌که خیبر فتح شد و یهودیان سرتسلیم در برابر مسلمانان فرود آوردند، خبر سقوط خیبر با آن عظمت به یهودیان فدک
که از ساکنان قلعه‌ها و مزارع آن خطّه بودند رسید و از این رهگذر رعب و وحشتی در دل آنان افتاد و پیش از آنکه سپاه
اسلام راهی فدک شوند ، نمایندگانی نزد پیامبر صلی الله علیه و آله فرستادند و از تسلیم و مصالحه خود بر نیمی از حاصل
باغات و اراضی فدکسخن گفتند؛ [1] ازاین رو فدک ملک ویژۀ رسول اللّه شد ؛ زیرا بدون جنگ به تصرف در آمد. مفسران
شیعه و سنی نیز به چگونگی تصرف فدک اشاره کرده و آن را خالصه و فئ رسول خدا و از زمین‌هایی برشمرده‌اند که بدون
سلاح و سپاه فتح شده و آحاد مسلمین در آن نقشی نداشته‌اند و بنا به نص قرآنی ، متعلق به پیامبر خواهد بود:
«وَ مَا أَفَاءَ اللّه ُ عَلَی رَسُولِهِ مِنْهُمْ فَمَا أَوْجَفْتُمْ عَلَیْهِ مِنْ خَیْلٍ وَ لاَ رِکَابٍ وَ لَکِنَ اللّه َ یُسَلِّطُ رُسُلَهُ عَلَی مَنْ یَشَاءُ وَ اللّهُ عَلَی کُلِّ
شَیْءٍ قَدِیرٌ * مَا أَفَاءَ اللّهُ عَلَی رَسُولِهِ مِنْ أَهْلِ الْقُرَی فَلِلَّهِ وَ لِلرَّسُولِ وَ لِذِی الْقُرْبَی وَ الْیَتَامَی وَ الْمَسَاکِینِ وَ ابْنِ السَّبِیلِ کَیْ لاَ
یَکُونَ دُولَه بَیْنَ الاْءَغْنِیَاءِ مِنْکُمْ...»[2]
«آنچه را خدا از آنها (یهود) به رسول خود بازگرداند ، چیزی است که شما برای به دست آوردن آن نه اسبی تاختید و نه
شتری؛ ولی خداوند رسولان خود را بر هرکس بخواهد مسلط می‌سازد و خدا بر همه چیز توانا است. آنچه را خدا از اهل این
آبادی بازگرداند «فئ» از آن خدا، رسولش و خویشاوندان او و یتیمان و مستمندان و در راه‌ماندگان است تا این اموال میان
ثروتمندان شما دست به دست نشود... .»
دو آیۀ بیان‌شده خاطرنشان می‌سازد که آنچه بدون جنگ و جهاد به دست آید ، به خدا و رسول تعلّق دارد و سایر مسلمانان در آن حقی ندارند. و آنگاه که در دست پیامبر قرار گرفت ، آن حضرت به‌عنوان ولّی امر مسلمین در مصارفی که صلاح دین و مسلمین است، خرج می‌کند و آن را ذخیرۀ ثروتمندان نمی‌سازد. این مصارف به بیان آیه عبارتند از: راه خدا و ترویج و تقویت دین و اهداف مقدس رسالت نبوی، خویشاوندان پیامبر و ایتام و مستمندان و در راه‌ماندگان و به‌طور کلی درراستای مصلحت دین و مسلمین. و هرگاه پیامبر از میان مردم رخت بربندد ، زمام چنین اموالی در دست جانشین به‌حق او، امام عادل خواهد بود که از قبل تعیین شده است که او نیز در همان مصارف مذکور خرج و صرف خواهد کرد.
